Na mijn afstuderen als orthopedagoog aan de Universiteit van Utrecht in 2006, heb ik 15 jaar gewerkt in de (gehandicapten)zorg. Ik vervulde daar diverse beleids- en managementfuncties, van beleidsmaker tot teamleider. In mijn tijd in de zorg was ik altijd bereikbaar, altijd beschikbaar. Als de zorg 24/7 doorgaat, dan doe jij dat ook, toch? Ik maakte mezelf wijs dat die druk en snelheid nodig waren om te kunnen functioneren.

Gelukkig ontdekte ik op tijd dat het anders kon.

Sinds 2022 ben ik fulltime werkzaam als coach, waar ik mijn ervaring en kennis combineer met mijn passie voor natuur, beweging en stressmanagement. Hier help ik mensen om de balans te vinden tussen werk, privé en persoonlijke ontwikkeling, zodat ze in plaats van de druk van buitenaf, de rust in zichzelf kunnen vinden.

• Wandelcoaching
• Wandelcoaching bij stress & burn-out
• Wandelcoaching voor groepen
• Professionele communicatie (NLP, Systemisch werk, TA)
• Stress en burnout coaching
• Pedagogische Wetenschappen

Ik ben mens, vrouw, vrouw-van, moeder, (schoon)dochter, zusje, tante, vriendin, ondernemer, gedragswetenschapper, wandelcoach en ont-stress coach. Bouwjaar 1983. Ik ben enthousiast, betrokken en optimistisch. Ik kan snel schakelen en analyseren. Ik heb veel energie en tegelijkertijd ervaar ik veel innerlijke rust.

Dat was ooit wel anders: Ik was altijd bereikbaar. Altijd beschikbaar. Voor het slapen checkte ik nog snel m’n werkmail. ’s Ochtends voordat de wekker ging, nog een keer. En soms werd ik ’s nachts wakker met een briljante oplossing voor een lastig gesprek. (Die in de ochtend trouwens zelden briljant bleek.) Op mijn vrije middag belde ik tóch even die collega, want dan kon zij weer door. Sportafspraken zei ik regelmatig af: “Ik had nog werk te doen.” Ik dacht dat ik het nodig had. Die druk. Die snelheid. Die stroom van mensen die iets van me wilden. Ik ging “goed op deadlines en adrenaline”, vertelde ik mezelf.

Maar al wandelend door de Limburgse heuvels viel het kwartje: Ik zeg steeds tegen anderen dat ze beter voor zichzelf moeten zorgen… Wanneer ga ik dat zélf eens doen?

Ik ben niet veranderd in een zen-boeddhist die overal ‘nee’ op zegt. Ik hou nog steeds van een beetje tempo en uitdaging. Alleen: ik bepaal nu zélf wanneer ik aansta, en wanneer niet. Ik weet waar mijn grens ligt. En belangrijker: ik durf hem te bewaken. Niet met een keiharde muur, maar met zachte duidelijkheid. Ik durf te kiezen voor mezelf. Zonder schuldgevoel. Zonder me te verantwoorden. En dat maakt alles lichter.

Nu kan ik op woensdagmiddag een spelletje doen zonder dat stemmetje in m’n hoofd. Ik ben weer die fijne vriendin, die betrokken collega, die gezellige moeder. Omdat ik eerst goed voor mezelf zorg — en van daaruit voor anderen.
En dat is precies wat ik jou gun. Of je nu een veeleisende baan hebt, een druk gezin runt of altijd klaarstaat voor anderen: je mag stoppen met jezelf wegcijferen. Zelfzorg is geen luxe. Grenzen stellen is geen egoïsme. Het is de basis waarop jij weer kunt kiezen voor wat jij écht belangrijk vindt.