Het is belangrijk dat mensen terug gaan naar hun eigen natuur. Zich verbinden met alles wat hun mens maakt. In de natuur kan je jezelf weer opladen. Als je jezelf kwijt raakt dan red je het niet met af en toe even wandelen. Voor mij biedt de natuur een vorm van onderhoud, hoewel dat als werk klinkt, maar het is gewoon fijn om in de natuur te zijn.

Als ik een visitekaartje zou hebben zou er ‘Aansteker’ op staan, met hoofdletters AAN. Ik steek mensen graag aan met mijn enthousiasme. Een innerlijk vuur, een beweging van binnenuit. Ik geloof dat iedereen het heeft maar mensen kunnen het wel kwijt zijn.

Ik geloof niet in de scheiding van persoonlijk en zakelijk. Het is de kern van heel veel problemen dat mensen zich op het werk anders zouden moeten gedragen dan dat ze zijn. Mensen lopen in elkaar over. Ik wil stimuleren dat mensen hun hele zelf meenemen, ook naar het werk.

We hebben werkomgevingen gecreëerd waarbij het helaas niet meer zo normaal is om je hele zelf mee te nemen. Vanuit het idee dat we dingen moeten structureren en organiseren.

Daarbij willen mensen zich ook beschermen omdat ze eerder ervaren hebben dat ze schade opliepen als ze zichzelf bloot gaven. Toch wil ik graag een nieuw voorbeeld stellen.

Nadat ik lange tijd in het HR vak actief was, ben ik in 2008 voor mijzelf begonnen omdat ik puurheid wilde verspreiden. Wat dat was ben ik vervolgens gaan ontdekken.

Enthousiasme is een van mijn talenten. Daar ben ik pas later achter gekomen. Sterker nog, vroeger kreeg ik daar juist kritiek op, mensen vonden mij overenthousiast. Ik heb het daarom lang ingehouden. Toen ik merkte dat mijn enthousiasme aanstekelijk was ben ik dat juist gaan inzetten.

Mijn droom is een wereld waarbij we voorbij de hokjes kijken naar anderen en naar ons zelf. Ik wil graag liefde brengen op de werkvloer. Open en in verbinding zijn, liefdevol met elkaar omgaan. Dat hoeft niet poezelig te zijn, je kan ook liefdevol duidelijk zijn. Bijvoorbeeld als je zegt ‘ik vind dit helemaal niet prettig, zullen we zo meteen …’. Of ‘ik merk dat ik graag eerst even afspreek voordat ik dat ga doen’.

Het gaat niet over de vaardigheid hoe je dat doet, het gaat er om of je dat van binnen ook echt bent.

Ik houd van weidse uitzichten. Het spiegelende oppervlak van water. Waarom vinden we liefde zo moeilijk? Liefde begint met zelfliefde. We hebben kritische stemmen naar onszelf, maar die komen ook naar buiten richting anderen. Water volgt de stroom naar openheid. Dat is natuurlijk, daar hoef je niets aan te doen. Als je een waterweg wil aanleggen is het handig om de stroom te volgen in plaats van daar tegenin te gaan. Ik heb het idee dat we te veel tegen de stroom in zijn gaan organiseren. Binnen organisaties is men vaak bezig de stroom te verleggen. Mensen moeten allemaal met hun neuzen dezelfde kant op gaan staan maar er is al een bepaalde stroming in de organisatie, daar kan je ook naar luisteren. Daar zit zo veel waarde in. Dat vraagt openheid en verbinding. Je hoeft geen dikke vrienden te worden, je kan ook verbinding ervaren in een gezamenlijke missie of in een gedeeld vakgebied.

Het is voor mij een aardige reis geweest om zo open te zijn als ik nu ben en zo veel verbinding aan te gaan als ik nu kan. Dat geeft een innerlijk gevoel van geluk. Dat gun ik iedereen. Ik was vroeger teruggetrokken in mijn zijn en in mijn energie en hield heel veel in. Ik stelde allerlei vragen niet en gaf mijn mening niet, dat is erg onhandig als je HR-adviseur bent. Daardoor heb ik veel verkeerde problemen opgelost. Ik vermeed allerlei vragen om te voorkomen dat ik liet zien dat ik het niet wist. Daar ging veel onzekerheid achter schuil.

Ik hoop dat andere mensen die transitie sneller maken dan ik deed.

Het mooiste compliment dat ik kan krijgen is als mensen vinden dat ik zo lekker mijzelf ben. Want dat is zo anders geweest. De uitdaging is om als je kritiek krijgt toch je pad te blijven volgen als je zelf voelt ‘dit is mijn pad’. Ik heb heel veel kritiek gehad op mijn mate van openheid omdat het veel mensen enorm triggert. De werkelijkheid is dat ze het zelf graag willen zijn maar dat niet herkennen.

Ik word er blij van als medewerkers verbinding zoeken en elkaar veel meer om hulp gaan vragen. En als mensen eindelijk hun ware talenten weten te vinden, onder woorden durven brengen en er iets mee doen. Ondanks dat ze daar tegenwerking in ervaren.

Kan je een plek in de natuur zoeken die staat voor de zoektocht naar verbondenheid en vertrouwen die jij ondersteunt?

Alles in de natuur staat daar voor. Die enorme bomen vind ik fantastisch. Het is allemaal met elkaar verbonden. Er is een voedingsbodem, er is water en zonlicht. Alles is een organische samenwerking in de natuur die we niet hoeven te reguleren. Pas als we dat gaan doen gaat het vaak niet goed.

Zou jij dan wel moeten interveniëren bij organisaties?

Ik zie het niet als interveniëren wat ik doe maar juist het terugbrengen naar de natuurlijke staat. Het is meer ontleren en afleren dan aanleren wat ik doe. Er is altijd een vlam, soms is het een waakvlam geworden, maar hij is er wel. Ik doe dat het liefst met MT’s. Dat zijn de voorbeeldmakers in een organisatie. Daar wordt naar gekeken. ‘Hoe doe jij het? Dan doe ik dat ook.’ Als we ons daar bewust van worden is er heel veel meer mogelijk.

In Coronatijd werd het opeens heel zichtbaar hoe veel verbinding er was in organisaties. Ik heb dat met veel interesse bekeken. Er waren organisaties die alles gingen klokken, zelfs de toiletbezoeken. Die gingen op die manier de controle terugpakken. Dat ligt zo ver af van mijn visie. Andere organisaties hebben het juist aangegrepen als momentum om meer aandacht te hebben voor verbinding, openheid en welbevinden.

Ik wil je vragen om 3 items in de natuur te zoeken die je aanspreken.

[2 minuten later]

Ieder item staat voor een tip rond verbinding, vertrouwen of empathisch leiderschap.

Mijn eerste item is een bloem. Deze bloem staat nog een klein beetje in bloei. Mijn tip is ‘Zorg voor een vruchtbare omgeving waar medewerkers tot bloei komen’. En jijzelf natuurlijk ook.  Ga eens na wanneer je niet tot bloei komt, waarin verpieter je? Zou je daar afscheid van kunnen nemen? Kan je het slimmer organiseren? Dan verschijnt er vanzelf ruimte voor waar je nog meer tot bloei kan komen. Als je mensen vraagt wanneer ze niet tot bloei komen dan weten ze dat direct.

Deze grasspriet is mijn tweede item. Het lijkt op tarwe, dat staat voor mij voor voeding. Mijn tweede tip is om jezelf de vraag te stellen ‘waar voed je je mee?’ Waar krijg je energie van? Met welke mensen ga je om? Wat voor nieuws neem je tot je? Waar geef je je aandacht aan? Welke afspraken heb ik allemaal? Word ik daar blij van?

Maar ook letterlijk. Voeding. Beweging. In elk beroep kan je dat onderzoeken. Als het goed is doe je iets wat je voedt en kan je daar invloed op uitoefenen. Soms is een deel van je werk niet meer zo voedend. Of is een bepaalde vergadering of een bepaalde collega niet voedend. Zo kan je ergens blijven zitten terwijl het helemaal niet meer voedend is. In deze arbeidsmarkt zou het mogelijk moeten zijn om te bewegen. Dat komt zowel de werkgever als de medewerker ten goede.

Mijn derde item is een blaadje dat aan het ontvouwen is. Het is niet meer in de knop die het ooit was maar ook nog geen vol blad. De derde tip is ook een vraag. ‘Wat mag er in jouw leven ontvouwen?’ Niet tegen de stroom in maar met de stroom mee. Ik gebruik geregeld ‘connecting de dots’ als manier van kijken naar je richting. Vanuit hier terug naar je verleden, hoe ben ik hier gekomen? Als je jouw verhaal kan vinden dan kan het ook een pad worden dat zich ontvouwt. Men heeft het tegenwoordig vaak over ‘purpose’. Waarom doe je wat je doet? Mij heeft het veel gebracht dat ik weet wat ik kom doen. Daardoor maak ik bewustere keuzes. Ik hoor veel mensen praten over ‘ik ben er in gerold’. Dat ken ik helemaal niet. Inrollen lijkt of je er geen zeggenschap over hebt.

Ik heb in het verleden heel veel bewuste keuzes gemaakt en nu ben ik op het punt dat ik meer laat ontvouwen, ook omdat ik mijn richting helder heb. Pak invloed waar je kan en geef je ook over aan wat zich voordoet. Dat is de dans van het leven. Als ik iets geleerd heb is het wel dat je niet alles kan kiezen. Vijf jaar geleden is mijn moeder overleden. Zij deed zo hard haar best om te blijven leven, maar dat bleek geen keuze te zijn. Tot die tijd dacht ik dat het leven maakbaarder was dan het bleek te zijn. Uiteindelijk gaat het er om hoe je omgaat met de omstandigheden en niet zo zeer de invloed die je kan hebben op de omstandigheden.