De natuur is mijn bondgenoot als ik wandel met mijn klanten. Ze spiegelt, toont uitdagingen, moeilijkheden, mogelijkheden en oplossingen. En je weet nooit op welke manier, want het bos is veranderlijk, net als het weer. Zoals die dag, toen het stevig had gestormd en ik 2 coachsessies had.

Manager zoekt uitdaging

Marieke komt als eerste. Het ruikt heerlijk fris door alle regen die de aarde heeft doordrenkt. Modderig is het ook, maar daar zijn we op gekleed met onze stevige schoenen. Marieke coach ik in een loopbaantraject, want ze vindt niet genoeg uitdaging in haar werk als manager, ze doet het al jaren en is er wel op uitgekeken. Maar wil ze iets heel anders of is een andere rolinvulling voldoende?  We hebben het vandaag over haar talenten, over wat ze als vanzelf altijd al gedaan heeft, wat echt bij haar past. We slaan een nieuw pad in en jawel hoor, daar is een joekel van een beuk omgevallen. Recht over het pad. Wat een ravage! De dikke stam ligt recht en fier, zoals ie tot gisteren heeft gestaan, maar allejezus, wat een takken liggen er omheen. Nu zie ik pas hoe breed de kruin is van de koningin van het bos. Hoe ontelbaar veel dikke takken en dunne twijgen ze heeft, gebroken, gebarsten, over en door elkaar. ‘Nou’, begin ik aarzelend, ‘misschien kunnen we…’ en ik wijs naar links, waar de kruinmassa ergens ophoudt. ‘Nee’, zegt Marieke resoluut, ‘via rechts lijkt me beter, over de stam kunnen we wel klimmen’. ‘Oké’, zeg ik en ik volg haar, van binnen grinnikend. De leiding nemen zit haar in het bloed, dat is wel duidelijk en dit obstakel op het pad brengt haar niet van de wijs, integendeel… . Nadat we de hindernis hebben genomen spiegel ik haar haar natuurlijk leiderschap. Ze is in haar element, merkt dat ze ‘aangaat’ van een probleem als dit, het zoeken van oplossingen als het lastig is. Dit is wat ze mist in haar werk, het bouwwerk staat, ze hoeft in haar beleving alleen nog maar op de winkel te passen en dat vindt ze saai. Misschien is crisismanagement of opbouwmanagement meer iets voor haar? De omgevallen beuk heeft haar op een interessant spoor gebracht.

Beleidsadviseur wil enthousiasmeren

Dan is de afspraak met Maarten. Hij werkte als beleidsadviseur in het middelbaar onderwijs, maar moet daar vertrekken. Ik coach hem bij zijn outplacement, natuurlijk al wandelcoachend, alleen de sollicitatiebrief- en cv-sessies doen we binnen als we op de laptop verbeteringen invoegen.

Maarten is goed in zijn vak, hij houdt van de adviseursrol. Maar hij heeft een euvel dat hij met mij wil bespreken: bij vernieuwingen is het de bedoeling dat teams verantwoordelijkheid gaan dragen voor de implementatie, maar vaak komt het erop neer dat hij de kar trekt, terwijl de teamleden ‘mee stribbelen’. Dat kost hem veel energie en in zijn volgende baan wil hij dit niet meer. Hier lopen we over te praten als we bij de gesneuvelde beuk komen. ‘Kom’, zeg ik, ‘we doen een rollenspel. Ik ben het team en deze beuk is de weg met obstakels naar de vernieuwingen die in het beleidsplan zijn afgesproken. Hoe komen we daar? Hoe pak je dit aan?’ Maarten neemt het voortouw: ‘Ik zie daar een pad, kom maar mee’ en hij baant zich een weg door de wirwar van takken naar de andere kant van de beuk. Ik volg hem en sta dan weer naast hem. ‘Hoe ging het?’, vraag ik hem en ik kijk hem vragend aan, ‘was het hard werken?. En dan ziet hij hoe dit ‘proces’ is verlopen. Hoe hij met veel moeite zich een weg baant, terwijl hij het team geen enkele verantwoordelijkheid geeft. Ik spiegel hem dat zijn leiderschap me inderdaad in een passieve, en mogelijk tegenstribbelende modus brengt. ‘We gaan nog een keer door en over de omgevallen beuk’, zeg ik. ‘Maar nu geef je het team, mij dus, meer verantwoordelijkheid. Hoe zou je dat doen?’ Hij licht op. ‘Anja’, zegt hij, we zijn nu hier en onze opdracht is om daar te komen.’ Hij wijst voorbij de takkenravage. ‘Hoe komen we daar?’ Het verschil is zo voelbaar, dat we lachen en in samenspraak de boom doorkruisen. En hij voelt in al zijn vezels de overtuiging dat zijn adviseurschap er in zijn volgende baan anders uit gaat zien. Niet meer in zijn eentje de kar te trekkend, met een stribbelend team achter zich aan. Maar enthousiasmerend, ondersteunend.

En wat wil jij?

Wat voor type ben jij? Wat zou jij doen als je met iemand door het bos zou wandelen en daar ligt zo’n enorme beukenkruin op het pad? Neem je het voortouw? Overleg je? Volg je je wandelgenoot? En: geniet je van dit obstakel op het pad of vind je het hinderlijk?

Wandel in de natuur en ze toont je wie je bent… .