Op 22 april is het de dag van de aarde. Ik wist helemaal niet dat die dag bestond.

Ik wandel met Marc. Marc heeft veel aan zijn hoofd. Zijn dochter is al jaren ziek. Op het werk heeft hij een grote misser gemaakt met consequenties. En hij is aan het verbouwen. Marc ervaart veel druk in zijn leven. We benen met een rap tempo door het mulle zand. Als ik hem vraag wat hij zichzelf gunt, dan is dat rust.

Rust

We gaan zitten op een heuveltje op een open zandvlakte. Het is een mooie lentedag. Onze koppies in de zon. Her en der liggen oude bomen, aan de randen van de vlakte staan hoge dennen. Het is een mooie plek. We zijn er stil van. ‘Tik, tik, tik… tik, tik, tik… tik, tik.’ Het klinkt als zachte regen. ‘Hoor je dat?’ vraag ik Marc. Marc kijkt verwonderd om zich heen. Waar komt dat geluid toch vandaan?

Opeens weet ik het. Het zijn de dennenappels! De zon verwarmt de dennenappels. De schubjes tikken open. Het lijkt wel een concert. Wat een verrassing. Ik kijk Marc aan. Er verschijnt een ontspannen glimlach op zijn gezicht. Luisterend naar het dennenappel concert vallen we even samen met alles om ons heen: dennenappels, zand, omgevallen bomen, de aarde onder onze billen op het heuveltje, de blauwe hemel, de zon. Een magisch moment.

Alles is in relatie

Alles in de natuur staat in relatie. De boeddhistische monnik Thich Nhat Hanh noemt dit interzijn: alles staat met elkaar in relatie. Ieder is onderdeel van een web van relaties. Ik beïnvloed en word beïnvloed door relaties. Alles heeft zijn unieke waarde binnen het geheel.

 Wij zijn natuur

De verrassing van het dennenappel concert doet Marc ontspannen. Er is even helemaal geen druk, er zijn even geen zorgen. Als we opstaan en verder lopen, vertelt Marc dat hij zich lichter voelt. Niet meer zo zwaar en zorgelijk. Marc kijkt niet meer alleen naar de grond, hij kijkt om zich heen. We kijken samen naar de misser op het werk. De blik van Marc is ruimer. Hij kan zien dat de fout het resultaat is van een ketting aan reacties binnen de organisatie en dat hij in die context de fatale misser maakte. Hij voelde zich zo verantwoordelijk voor de fout dat hij zich diep schamend op een eiland heeft gezet, afgescheiden van iedereen. Maar hij is niet alleen. Collega’s willen zorg dragen dat zoiets niet meer kan gebeuren. Hij is verbonden met een groter geheel waar weleens misstappen worden gemaakt. En dat is een opluchting. Er valt een last van zijn schouders.

Onze onderlinge afhankelijkheid vergeten we gemakkelijk. De realisatie dat we onderling afhankelijk zijn, nodigt mij uit bewust te zijn van mijn handelen. Het inspireert me om dankbaar te zijn en respect te hebben voor alles wat mij voedt. Het besef spoort mij aan om zorg te dragen voor mijn omgeving. Ook al ervaren we verbondenheid niet continue, wij zijn natuur.

22 april is de dag van de aarde.