Het is hartje zomer, 3 maanden geleden. Ik zit in andermans tuin heerlijk vakantie te vieren. Beetje zitten, kopje thee, mijmeren, niksen, stukje lezen en af en toe om me heen kijken. En dan gebeurt het. Op een onbewaakt moment vangt een musje mijn aandacht. Een jong musje, zo’n donzig schatje. Ze zit daar op een hekje te zitten, vlakbij. Helemaal in haar element. Nieuwsgierig om haar heen kijkend met haar beweeglijke kraalooogkopje. Tot mijn verbazing heeft ze al van alles in haar snaveltje, zo piepjong als ze is. Zijn het wormpjes, takjes? En dan vliegt ze naar haar volgende bestemming.

Het geheim van de natuur

Het raakt me diep en ik val volledig stil van ontzag. Ik ontvang hier even in een ‘split second’ een inwijding in het geheim van het leven zelf. Zo voelt het. De bezieling waarmee dit jonge musje in mijn beleving beweegt, vliegt, kijkt en vooral ook weet. De vanzelfsprekendheid waarmee ze haar plek in het grotere geheel al kent én neemt. En hoe ze mij daarmee in vervoering brengt, in verbinding brengt met de Bron en een diepe boodschap overdraagt.

Het onnoembare benoemen

Deze ervaring raakte het onnoembare aan. Op dat moment had ik er geen woorden voor. Het was too muchom in een keer te kunnen benoemen. Terwijl de boodschap in één klap helder werd. Magisch toch? De woorden komen nu pas. Het musje bleef namelijk maar terugkomen in mijn verbeelding, ik zie en voel haar nog steeds. En daarom besloot ik erover te gaan schrijven. Om de ervaring vertraagd nog eens te beleven en de diepere boodschap op bewust niveau te gaan integreren.

Omdat ‘het onnoembare ervaren’ zo’n wezenlijke ervaring van het menszijn is, is het toch noembaar maken van de ervaring goud waard. Daar ligt namelijk een schat in verborgen. Daarom maak ik jullie deelgenoot van dit proces. Voor degenen die het willen lezen. Het voelt als een niet tegen te houden innerlijke beweging die er gewoon uit wil. Vergelijkbaar met het musje dat ook haar ding zonder terughouding doet.

In mijn geval dan weliswaar met 3 maanden vertraging. Daarover dadelijk meer. Maar eerst, wat gebéurde er nou precies?

Transmissie ontvangen

Iets ogenschijnlijk kleins, als je echt laten raken door de natuur, kan dus een grote innerlijke beweging initiëren. Soms komt iets ineens op een diepere laag binnen waardoor het een overweldigende beleving geeft. Ik zou de ervaring met het musje beschrijven als een transmissie-ervaring. Voor alle duidelijkheid: transmissie geven is niet alleen het voorrecht van een spiritueel meester. Ook de onbekende op straat doet dat met haar warme glimlach. Zo ook dit musje. Via de ontmoeting met het musje ontvang ik ‘iets’ wat in mij resoneert. En die energetische boodschap vermengt zich met mijn frequentie, en die geef ik dan op mijn originele manier weer door. Zo zijn we universeel met elkaar verbonden en creëren we samen unieke en nieuwe ervaringen die zich ieder moment ontvouwen. En dat heet leven.

Marineertijd

Soms zit er echter vertraging op de lijn, en kan de boodschap van de transmissie nog niet volledig geïntegreerd worden. De tijd moet er rijp voor zijn. In mijn geval duurde het drie maanden. De deadline voor deze blog was de trigger om het musje nu echt van stal te halen.

Belangrijk is om deze vertraging op de lijn niet verkeerd te maken. Duid het positief. Zie het als incubatietijd. Zodra je maar regelmatig de stilte op zoekt, dan kan het beeld dat aan integratie toe is zich vanzelf aandienen. Kijk eens in je volgende stille moment of er een transmissieboodschap op de deur klopt.

De grote boodschap van de kleine boodschapper

En dan nu eindelijk de vraag: wat had deze kleine boodschapper nou eigenlijk voor mij in petto? Dat was toen direct duidelijk. Alleen nu volgen pas de woorden, omdat de waarheid nu oordeelloos binnen kan komen. De waarheid is dat ik moeite heb om mijn plek in te nemen. Als ik niet uitkijk ga ik eindeloos in mijn eentje broeden op mijn gift aan de wereld. Moet ik het nou zus noemen of zo? En is dit de doelgroep of toch die andere groep? En wat moet mijn hernieuwde spoor worden na mijn burn-out? Doordat ik de neiging heb om te veel alleen uit te vogelen, kan ik in de valkuil schieten om het contact met de wereld over te slaan. En dan sluit ik de mogelijkheid af voor creatieve interactie (lees: transmissie). Precies daar waar de antwoorden zich juist vanzelf kunnen openbaren.

Het musje laat me zien dat je je plek helemaal niet hoeft in te nemen. Je bent al op je plek. Je hoeft alleen maar tevoorschijn te komen met precies dat wat op dat moment in jou (aan)geraakt wordt in relatie tot je omgeving. Zo simpel is het eigenlijk. Dat musje nodigde me precies dáármee uit. Nu kan ik de uitnodiging helemaal aannemen. En dat is wat ik nu aan het doen ben: expressie geven aan wat mij raakt in relatie tot jou. Dank je wel musje!

We doen het samen

Vanwege de rijkdom van creatieve interactie ging ik ook een paar collega’s van het wandelcoachcollectief vragen om mee te lezen en feedback te geven. Door treffende feedbackvragen kon de inhoud van deze blog pas echt geboren worden. Ik ben verrast wat deze wisselwerking met mus en medemens mij gebracht heeft. De boodschap van de mus is helder geworden, de band met collega’s is versterkt door de creatieve interactie en ik kom tevoorschijn met mijn kersverse inzichten die ik graag met je deel. En dat allemaal als resultante van dat ene magische natuurmoment. Wie weet mag het jou ergens raken, wat jij dan weer op jouw unieke manier doorgeeft aan een ander.

Wil jij ook de kracht van de natuur als jouw spiegel optimaal ervaren? En weerklank vinden op jouw intense natuurervaringen? Neem dan contact op met een van onze natuurcoaches bij jou in de buurt. Je hoeft het niet alleen te doen.