Ik vraag haar wat een eerste kleine stap kan zijn om meer rust te ervaren. Ze weet het meteen: “Naar de zee! Coaching op Schiermonnikoog zou fantastisch zijn”.

Zo komt het dat we twee weken later de zilte zeelucht diep inademen, de wind door onze haren waait en de najaarszon onze rug verwarmt. We wandelen over het brede strand van Schiermonnikoog. Hier voelt ze de rust die ze zo nodig heeft, het voelt als thuiskomen.

Hakken in het zand

Voor de zomer is ze uitgevallen met burn-outklachten. De organisatie waar ze voor werkt houdt op te bestaan. Zekerheid over haar baan is er nog steeds niet. De re-integratie gaat wel door en er wordt aan alle kanten aan haar getrokken. Ze vertelt dat ze de afgelopen weken weer helemaal “aan” heeft gestaan. Druk, gespannen en gericht op wat anderen van haar willen. Ze krijgt er weer hoofdpijn en buikpijn van, alle prikkels komen zo hard binnen. Als blijkt dat er een re-integratieplek gevonden is, raakt ze in paniek. Ze is er nog niet aan toe, alle signalen in haar lijf gaan op rood. Ze verzet zich en is terughoudend. Ze zet de hakken in het zand.

Kletspoot

Al wandelend en pratend hebben we de kustlijn gevolgd totdat onze weg wordt versperd door een diepe geul die naar zee loopt. We staan omringd door water. Wat te doen? Terug? Dat is ver omlopen. Er doorheen? Kan. Het lijkt ondiep, ze schat in dat we met droge voeten de oversteek naar het zand kunnen maken. Ze stapt ferm het water in. Na een paar stappen blijkt het dieper te zijn dan ze had ingeschat. Ze staat stil en zakt direct met haar hakken in het zand: dieper en dieper, totdat haar schoenen vol water lopen en ze bijna vast komt te zitten in het slijk. Dan maar terug, de kletspoot is al gehaald.

Blote voeten

We lachen om de metafoor die zich zo duidelijk aandient: de hakken in het zand is niet de oplossing. Wat dan wel? Waren er nog andere manieren of alternatieven geweest? Ze staat stil en kijkt om zich heen. Ja, natuurlijk, de oplossing lijkt ineens zo voor de hand liggend. “Ik had mijn schoenen uit kunnen trekken en op blote voeten naar de overkant kunnen lopen. Dan had ik nu geen kletspoot gehad. Als ik wat meer tijd had genomen om even stil te staan, had ik dat geweten”. Ze weet wat haar te doen staat: wat meer tijd en afstand nemen om de situatie te overzien. Om vervolgens samen in gesprek te gaan over de mogelijkheden in de re-integratie. Wat op dat moment bij haar past, op haar tempo. Zonder kletspoot te halen.

Ben jij nieuwsgierig naar coaching aan zee? Verschillende van onze coaches bieden het aan. Neem contact op en vraag naar de mogelijkheden.