Gister had ik het gevoel dat de herfst echt begonnen was. De natuur nat, de bladeren die verkleuren en loslaten. Ik had altijd een hekel aan dit jaargetij van loslaten. Nu niet meer?

De laatste 15 jaar leefde ik steeds meer in twee delen. De zonnige helft die begon in april en eindigde eind september. En de mistroostige van oktober tot en met maart. Misschien kwam het ook doordat we lange tijd een strandhuisje hadden dat in dat zonnige deel beschikbaar was en daarna een half jaar niet.

Herfst en winter stonden voor mij voor donker en afsterven. Angst voor de dood zal vast een onderliggende oorzaak zijn.

Maar hoe meer ik mij in mijn werk in de natuur begeef en ik de natuur als inspiratiebron zie voor persoonlijke ontwikkeling, hoe meer ik het zelf ook ga ervaren: de zonnige kant van de herfst.

Je kan ook selectief loslaten. (Ja, het duurde even voordat dit kwartje bij mij viel.) Het goede houden en afscheid nemen van de dingen die energie kosten en weinig opleveren. Als ik zo naar de herfst kijk word ik vrolijk.

Eerst loslaten. Dan bezinnen. En wat echt belangrijk is kan vanaf het voorjaar verder groeien en bloeien. En op persoonlijk vlak kan dat misschien nog wel veel sneller dan in de natuur.

Wat zou het effect zijn op het ziekteverzuim en verloop in organisaties als ze zich samen met hun medewerkers op deze wijze natuurlijk zouden ontwikkelen?