Ik was nooit zo van de winter en de herfst. Alles in de natuur sterft af, is grauw en kaal. Zo zag ik het.

Dit jaar is het anders.

Hoe dat komt? Ik probeer anders naar situaties te kijken. Ik denk dat het komt door de oefeningen uit de positieve psychologie die ik de deelnemers aan mijn dagelijkse Ruimtewandelingen aanbiedt. Het beïnvloedt mij ook positief.

De eerste keer gebeurde het in het voorjaar op uitkijktoren Het Schip hier in het duingebied.

[tekst gaat door onder de foto.]

In het zuidwesten zie je daar Tata Steel bij de zee liggen met haar uitstoot van rook.

Ik zag een installatie van een kunstenaar.

In de zomer stond ik met een klant op dezelfde uitkijkpost. Als je naar het oosten keek zag je de provinciale weg met een stoet auto’s achter elkaar. Het stoorde haar.

Ik zag er een colonne mieren in.

De vallende bladeren zie ik niet meer als doodgaan, maar als loslaten.

De winter is de tijd van bezinning. Anders kijken naar situaties waar je ontevreden over bent past daar uitstekend bij.

Gister stonden we tijdens de Ruimtewandeling stil en luisterden naar de natuurlijke geluiden. Een van de deelnemers zei na afloop dat hij zich stoorde aan het geluid van de auto’s in de verte.

“Dat waren geen auto’s” zei een ander, “dat was de zee”.

“Maar het geluid kwam toch uit de richting van de provinciale weg?” Hij gaf zich nog niet gewonnen.

“Ik hoorde ook de zee, zei ik” en gaf stiekem een knipoog.