Liesbeth geeft leiding aan een team in een zorginstelling. Dat loopt niet zo lekker. Liesbeth is zeer gedreven, heeft hart voor haar werk en voor de bewoners en zet vaak een tandje extra bij. Ze heeft grote moeite met mensen die in haar ogen de kantjes ervan af lopen. Daar heeft ze er verschillende van in haar team en dan wil ze wel eens ongeduldig worden en uit haar slof schieten. En dat moet anders, vinden zowel zij als haar manager. Vandaar natuuroaching, want Liesbeth heeft veel energie en wandelt graag.

Kritisch

Haar relaas gaat gepaard met enkele diepe, quasi wanhopige zuchten. Als ik dit voorzichtig tegen haar zeg begint ze aanstekelijk te lachen. ‘Echt waar, doe ik dat?’, grijnst ze breeduit. Liesbeth heeft humor en relativeringsvermogen. Ze is licht en sprankelend. En ook kritisch op zichzelf en op de mensen in haar team en dat mag wel wat milder worden.

Chaotisch

Later tijdens een wandeling vertelt ze me juist dat haar manager haar heeft opgedragen om bij het volgende teamoverleg niet het voortouw te nemen, als mijn oog valt op een onooglijk struikgewas, warrig en chaotisch. Het doet me denken aan haar eerdere beschrijvingen van haar team. Ik probeer me voor te stellen hoe Liesbeth probeert dit team, dat alle kanten uit lijkt te gaan, probeert mee te krijgen. Hoe het zou zijn als ze dat wat minder hard zou proberen, zoals haar manager haar suggereert. Daar kunnen we over praten, maar …. de hulptroepen staan hier niet voor niets voor ons klaar.

Experiment

Ik vraag haar of ze klaar is voor een experiment en dat is ze, zegt ze. ‘Dit struikgewas is je team’, zeg ik, ‘en die boom daar verderop is wat je met je team wilt bereiken vanuit het teamoverleg.’ Liesbeth kijkt me wat vertwijfeld aan. ‘Nou, ik weet niet of dit iets voor me is hoor.’ Maar haar nieuwsgierigheid wint het en we beschouwen het struikgewas en de boom in de verte.

Voortouw

Als ik haar vraag de plaats van ‘het voortouw’ in te nemen posteert ze zich resoluut voor de struiken, haar blik gericht op de boom die het doel voorstelt. Nog voor ik iets kan zeggen loopt ze al naar de boom en blijft daar stilstaan. ‘Zo!’, zegt ze. ‘Je bent al bij je doel aangekomen’, breng ik ietwat hijgend uit, zo moest ik me haasten om haar bij te houden. ‘En waar is je team?’ Ze kijkt achterom en ziet in de verte de struiken. En begint onbedaarlijk te lachen. Ja, dit herkent ze wel. Doel gehaald, team achter zich gelaten.

Positionering

Ik suggereer dat ze nog wat andere plekken kan uitproberen die ze kan innemen, achter het team, naast het team, in het team. Ze doet het en voelt haarfijn aan wat het verschil is, wat de voor- en nadelen ervan zijn en hoe ze in verschillende werksituaties kan spelen met haar positionering.

Gedreven neemt ze foto’s van de struiken en van de boom vanuit de verschillende posities die ze heeft ingenomen. ‘Dit ga ik van mijn leven nooit meer vergeten, tjonge jonge’, zegt ze hoofdschuddend als we weer verder lopen.

Pret

Thuis laat ze haar man enthousiast de foto’s zien van de struiken die haar zo veel inzicht gaven. ‘Hij begreep er niets van’, vertelt ze me twee weken later, hij snapte niet wat ze zag in dat lelijke struikgewas en dat ze hiervan iets had geleerd. ‘Maar ja, hij was er ook niet bij’. Ze zucht maar weer eens diep, met pret in haar ogen.