De zon schijnt. Hoewel het nog vroeg in de ochtend is, is het al flink warm. Het is duidelijk dat de zomer voor de deur staat. Gelukkig lopen we vooral onder het bladerdek waardoor het prima te doen is. Wat heeft deze vrouw een onbekende kant van haarzelf leren ontdekken, bedenk ik mij.

De herfst: bewust onbekwaam

September vorig jaar zag ik haar voor het eerst nadat ze gemaild had dat het niet lekker liep op haar werk en ze daardoor thuis nogal prikkelbaar was.

Tijdens ons kennismakingsgesprek vertelde ze dat ze zich ondertussen had ziekgemeld op advies van de huisarts. Daar was ze langs gegaan omdat al weken haar nek en schouders helemaal vast zaten. De huisarts vermoedde door stress. “Wat denk jij?”, vroeg ze.

Ze vertelde over de enorme werkdruk die ze ervaarde. Collega’s die uitvielen en niet vervangen werden. Dat het steeds moelijker werd om haar schouders er onder te zetten.

“Denk je dat als we elkaar de komende weken zien ik snel weer aan het werk kan?” Terwijl ze mij de vraag stelde had ik moeite haar tempo bij te houden.

Ze wilde tips, adviezen en het liefst een planning per week. De projectmatige en doelgerichte aanpak die haar zo ver gebracht had in haar leven zou haar nu toch wel uit een burn-out kunnen houden?

Helaas.

Wat kwam ze zichzelf tegen.

Het werd herfst. Zowel in de natuur als in haarzelf. Van onbewust onbekwaam was ze nu bewust onbekwaam geworden. Net als bij de meeste mensen ook voor haar een zeer onaangename fase.

Winter: de eerste lichtpuntjes

Toen kwam de winter. Hoewel ze zelf en haar omgeving nog weinig verandering bemerkte zag ik van binnen toch de eerste lichtpuntjes. Ze liep minder gejaagd als we elkaar zagen. Ze zei een aantal keren  ‘ik voel dat..’ in plaats van ‘ik vind dat..’ Ze had soms een deel van haar huiswerk niet gedaan, maar iets anders, wat ze zelf als een slecht teken zag, maar wat ik juist positief labelde omdat ze ging voelen waar ze behoefte aan had.

Lente: compassie met jezelf

Het werd lente. Ze ging re-integreren. Ze zag de natuur opkrabbelen en tevens zichzelf.  Met 2 stappen vooruit en 1 stap terug. Onze afspraken werden wat minder frequent. De compassie die ze voelde voor de natuur ging ze ook voor haarzelf voelen.

Zomer: bestemming bereikt

En toen was daar die zomerse dag. De laatste sessie. Vol enthousiasme vertelde ze over haar werk in de zorg. Dat ze er weer plezier in beleefde. En dat ze op het afdelingsfeest complimenten had gekregen van een aantal collega’s. “We konden altijd lastig hoogte van je krijgen, wat fijn dat je je tegenwoordig sneller uitspreekt. “

En ze vertelde dat ze besloten had om een dag minder te gaan werken en dat ze na de zomervakantie op pianoles ging. Ze straalde erbij.

Ze had haar bestemming bereikt.

Loop jij vast? Of wil je voorkomen dat je vast loopt? Onze wandelcoaches helpen je graag. Bijvoorbeeld in Amsterdam, Apeldoorn, Eindhoven en Enschede.